Avonturen in Zweden, #2: Klimmen in Kullaberg

Ik zet mijn telefoon uit, kijk om me heen; de bomen druipen van de regen, het gras is nat, onze tenten zijn nat, mijn fietsen zijn nat; het heeft de hele dag onophoudelijk geregend. Desondanks hebben we met het hele gezin een boswandeling gemaakt naar de schitterende rotskust van Kullaberg en ben ik gaan mountainbiken in de regen. En natuurlijk is de natuur nog steeds mooi in de regen, in veel opzichten zelfs nog mooier en intenser te beleven. Maar ik kijk er niet naar uit om op natte rotsen te klimmen, en ik weet dat als het morgenzoals vandaag zou stromen van de regen, Ben niet echt zal genieten van zijn derde echte rotsklimervaring (hij klimt de afgelopen jaren bijna uitsluitend indoor in Nederland). Even los van het veiligheidsaspect die ik moeilijk kan inschatten als ik eerlijk ben.

Het is een van de enige, zo niet de enige gelegenheid die we deze vakantie zullen hebben om samen te gaan klimmen. Tijdens onze familievakantie beperken we ons tot het zuidelijke deel van Zweden, dat heuvelachtig is, met uitgestrekte bossen en de mooiste serene meren heeft die je je kunt voorstellen. Een landschap dat geweldig is om te wandelen, trailrunnen, mountainbiken, wildkamperen, zwemmen, kanoën, kajakken enzovoort, maar niet zozeer geschikt voor rotsklimmen. Dus dit is het, onze “window of opportunity” is morgen. Daarna verlaten we Kullaberg, een prachtig en uniek schiereiland dat in het Kattegat steekt en over de zee in de richting van Denemarken wijst. 40 km ten noorden van Helsingborg in Skåne biedt het roodbruine “gneis”-rots dat geweldig is om te klimmen, zo vertelt het internet.

Zittend op de rand van een afgrond van 35 meter merk ik tot mijn verbazing dat ik me een beetje gespannen voel, 

Terwijl de nacht valt, en de regen eveneens, vallen we met het geluid van druppels op onze tent in slaap, ons afvragend of we zoveel geluk zullen hebben.

De stilte van de ochtend is veelbelovend, en als we ’s ochtends onze tenten uitkomen, zien we wel wat wolken aan de lucht, een grijze sluier nog, maar we kunnen ook blauwe stukken zien, en af en toe gluurt de zon achter de wolken vandaan.

Na een snel ontbijt en het inpakken van de klimspullen die we van huis hebben meegenomen, stappen we in de auto voor een korte rit van 15 minuten naar de parkeerplaats bij de vuurtoren van Kullen. De vuurtoren staat bekend als het felste dat Zweden heeft, en net ten zuiden daarvan is de klimspot die we gemakkelijk te voeten kunnen bereiken. Het is een van de vele plekken waar je kunt klimmen. In het hele Kullaberg-gebied zijn er volgens de klimsite / app 27crags.com 117 sport en 44 trad routes, met niveaus variërend van 3 (twee routes) tot 8 (weer 2 routes) met de meeste routes in de 6a tot 6c categorieën.

Zowel mijn zoon als ik zijn niet goed / ervaren genoeg om voor te klimmen, dus onze gids Lukas van het lokale outdoor activiteiten bedrijf Upplev Kullaberg neemt ons te voet mee naar de top van onze klim om ons te laten zien (we zijn altijd nieuwsgierig om te leren) hoe hij de top rope dat we gaan gebruiken, verankerd. Zittend op de rand van een afgrond van 35 meter merk ik tot mijn verbazing dat ik me een beetje gespannen voel, zelfs een tikkie angstig, veel meer dan ik vroeger ooit op dit soort plekken heb gevoeld. Het verbaast me, is het inderdaad dat met ouderdom je automatischer wat banger wordt? Maar dan realiseer ik me ineens dat het vooral is omdat Ben er ook is, en hoewel hij weet hoe hij zich op een veilige manier hier moet bewegen en een verstandige jongen is, … ik ben toch nou eenmaal zijn vader, dus ik maak me een beetje zorgen om hem.

IK VIND MIJN Balans OP de ROTSwand, mijn hoofd komt tot rust; ik kan ONTSPANNEN.

Lukas is een erg vriendelijke communicatieve kerel die ons graag uitlegt wat hij doet, hoe hij het doet, hoe je het gewicht van het touw verdeelt over drie ankers, hoe hij de juiste scheuren in de rotsen selecteert om de ankers ze goed te zetten. Daarna lopen we naar beneden toe, naar de waterlijn en de begane grond van onze klim. Terwijl Lukas het touw test, maak ik van de gelegenheid gebruik om de waanzinnige omgeving waar we ons in bevinden, opnieuw te bekijken. De laatste keer dat ik aan de rand van de zee klom, was ongeveer twintig jaar geleden toen ik op Railay Beach in Thailand klom en het heeft voor mij een speciaal soort magisch gevoel. De wijdsheid van de open oceaan, de golven die tegen de rotsen rolt die we beklimmen. Ik roep Ben als ik een groep bruinvissen slechts honderd meter uit de kust zie zwemmen.

En de (nu droge) gneissteen is inderdaad net zo goed als we hadden gelezen. Het is sterk, erg grippy (ik denk zelfs als het nat is) en lijkt niet af te brokkelen of makkelijk te breken. Er zijn veel steile verticale scheuren en een paar zeer vlakke delen beloven een uitdagende klim (op ons niveau). Lukas wijst ook op de vastgeboute routes waar je met je setjes met voorklimmen uit de voeten kun in dit gedeelte, maar we gaan vandaag top rope klimmen.

Ben is de eerste die naar boven gaat, en ik voel nog steeds de spanning die ik zojuist voelde op de top van de rots. Het zakt langzaam als hij vlot de 5c-opwarmroute beklimt. Na ongeveer 30 meter, waarin het gevoel van zorg wordt vervangen door groeiende trots, bereikt hij de top van de klim en laat Lukas hem weer zakken. Terwijl ik inbind en aan de route begin, voel ik de laatste spanning nog even, maar dat gaat ook langzaam over en ik voel al gauw de vreugde en energie van de klim. Mijn klimtechniek komt langzaam terug (ik heb al een tijd niet meer geklommen), ik vind mijn balans op de rotswand, mijn hoofd komt tot rust; ik kan ontspannen. Het uithoudingsvermogen van de spieren in mijn handen en vooral onderarmen is natuurlijk veel minder dan het vroeger is geweest, maar verdomd, wat is klimmen toch leuk.

De volgende beklimmingen zijn iets moeilijker en de 6c + die Ben doet is echt teveel voor mij. Een onderdeel van ouder zijn is ook je beperkingen kennen. Ik zou veel meer training nodig hebben om te doen wat mijn 15-jarige zoon nu doet. Hij is gewoon een betere klimmer dan ik, en om eerlijk te zijn, is nu al beter dan ik ooit ben geweest. Ik heb nooit zijn toewijding gehad met het klimmen, ik had teveel andere interesses die tijd en energie kostten, een klimpartner kon ik ook al niet vinden. Maar ik voel weer hoe gaaf klimmen is en zie datzelfde bij Ben. Het is zo cool om te zien wat hij doet, hoe hij met Lukas praat over de te nemen route, welke bewegingen hij kan doen, voetzettingen en handgrepen. Hoe hij zich een weg omhoog puzzelt. Het is zo’n perfect moment: met mijn zoon klimmen op die prachtige plek. Ik voel echt een diepe verbinding met hem, vind het te gek om te zien dat hij verder gaat met waar ik gebleven ben. Het pad omhoog. En een soortgelijke verbinding voel ik met de natuur om ons heen, de miljoenen jaar oude rots, de zee die zich uitstrekt tot aan de horizon. En de zon is nu echt uitgekomen. Het wordt niet gauw beter dan dit.

Epiloog

Na onze klim gaan we met de rest van het gezin lunchen in Ransvik Havsveranda, een van de meest idyllische lunchplaatsen waar ik ooit ben geweest. Heerlijk biologisch eten die we eten in een engels aandoende tuin, vriendelijke mensen, een rotsstrand waar we gaan zwemmen in zalig fris zeewater om onze spieren te ontspannen. De zon is warm genoeg … Kullaberg zou best wel eens een klein stukje paradijs kunnen zijn.