De Koi Borealis kan je met je ogen dicht herkennen. De bamboo topsheet is ruw gelaten, de feel is niet hard en glad zoals bij meeste boards, maar levend en organisch. Bamboo is volledig waterdicht, dus een dikke finish erop is vanuit dat perspectief zeker niet nodig. Dat natuurlijke deed me verrassend veel. Het design is ook heel au naturel en minimal, geen hysterische kleuren of psychadelische designs; een Japanse Koi (vis) in een heel herkenbare Japanse stijl, siert het deck van de Koi.
Omstandigheden
Tijdens onze review trip op de Hintertuxer gletscher heb ik helaas niet de Koi kunnen rijden tijdens de beste poeder omstandigheden. Er waren een paar off-piste runs die ik heb kunnen doen waar wat zachtere sneeuw lag, en voor de rest veel piste runs op goede, niet al te harde pistes.
Alles aan de Koi ademt poeder, met name de grote rocker neus voorop. Maar ook de setback camber en de grote radius van het board.
Wat is Radius?
De sidecut radius bij een snowboard (of ski) is de mate waarin de zijkanten van het board is gesneden. Je zou het ook de taillering van het board kunnen noemen. Als je langs die taillering een (enorme) cirkel zou trekken, dan heeft die cirkel een radius. Hoe groter de radius hoe minder diep het board is gesneden, hoe kleiner de radius hoe dieper deze gesneden is. Een diepere sidecut (kleine radius) zorgt ervoor dat je makkelijker en scherpere bochten kunt maken, een grotere radius stelt je in staat mooie wijde bochten te maken en helpt bij de stabiliteit op hogere snelheden.[/vc_message]
In de poeder wil je geen korte scherpe bochten draaien, daarmee zou je teveel de snelheid uit je board halen en je meer ingraven in de sneeuw. Wijde bochten, lekker lui cruisen, daarvoor heb je dus die ruimere radius voor nodig. En dat is waarvoor de Koi gemaakt is. Maarrrrr, zegt Borealis terecht, er is niet altijd poeder. Ook in Hintertux was pas de laatste dag sprake van echt poeder, en toen reed ik net niet op de Koi. Soms ben je “veroordeeld” tot de piste dan wil je goed edge-to-edge kunnen gaan, lekker je bochten maken en grip houden, of je nou de bocht aansnijdt of lekker stevige carve aanzet.
Als het gaat om bochten op de piste merkte ik wel dat die luie radius lijn je dwingt om de bocht goed te blijven maken, vooral in het begin had ik het gevoel dat ik de Koi een beetje door zijn bocht moest duwen. Hij gaat gewoon liever rechtdoor. Het board heeft een lengte van 160 centimeter, maar dat komt vooral door die grote neus: de effectieve edge van het board (het deel van de rand dat in bochten contact houdt met de sneeuw) meet, als gevolg van die radius, ook 126 centimeter. Best wel lang, en helpt weer met die lange vloeiende bochten die je in de poeder of op de piste wilt maken.
In die bochten houdt de Koi wel echt lekker grip. Borealis heeft daartoe namelijk ter hoogte van de bindingen, zowel bij je teen als hack wat zij “dual side-waves” noemen. Kleine golfjes die ervoor zorgen dat als je op je edge rijdt, deze ter hoogte van de bindingen (waar je meest grip nodig hebt) dieper de sneeuw insnijden. Ik heb aan grip geen gebrek gehad op de Koi.
Echt ijzige pistes hebben we niet gehad, maar op basis van wat ik gevoeld heb moet de Koi die omstandigheden ook echt aankunnen. Het doet een beetje denken aan magne-traction technologie die we onder andere bij de GNU Zoid tegenkwamen, maar een mildere vorm daarvan.
Want de natuurlijk habitat van de Koi, een board geïnspireerd op het Japanse poeder mekka Hokkaido, is…tiefschnee. Daarop met je de Koi leggen en in heerlijke lange lijnen de berg afsurfen. Ik zou graag de Koi nog eens onder de voeten binden in echte poeder omstandigheden. Volgens mij wordt je dan verliefd op dit board. Dus, ben je echt een poederrijder maar pak je ook af en toe de piste, dan is de Koi zeker wat voor jou. Wil je kort en snel draaien, bewegelijk zijn op de piste of het park in, dan moet je verder kijken.
Borealis is een jong snowboard merk. Begonnen in 2013 werken ze vanuit Avignon, lekker midden tussen de Alpen en de Pyreneeën. Op 45 minuten rijden van waar Borealis zit, vind je de Mont Ventoux, bekend van mannen in strakke broekjes op lichte fietsen, maar in de winter een minder bekend back country bestemming. Zij focussen zich op splitboards en freeride boards.
