Het was op YouTube waar ik voor het eerst hoorde over de Madeira Island Ultra-Trail. In deze video liepen twee vrienden van de westkant van Madeira naar de oostkant. Toen viel mij de schoonheid en veelzijdigheid van het eiland voor het eerst op. Maar wat mij als fotograaf nog het meeste aansprak waren de steile afgronden en geweldige panorama’s. Dus wie wilt dat nou niet: Hiken op Madeira?
Wachtend bij de gate raak ik aan de praat met mijn buurvrouw die een dropje laat vallen dat ik voor haar opraap. Ze vraagt of ik er ook één wil. Ze scheurt de verpakking van de rol topdrop iets verder af en haalt er eentje uit. Terwijl ik aan mijn oma denk accepteer ik het vriendelijke aanbod. De vlucht naar Madeira is uitverkocht en ik ben omringd door pensionado’s. Ze komt al jaren op Madeira zo vertelt ze me: “Het is echt een heerlijk eiland, vooral rond deze tijd van het jaar. Het wordt het bloemeneiland genoemd, wist je dat?.” Wanneer ik vertel dat ik een week ga hiken reageert ze enthousiast: “Ja, je kan er geweldig wandelen.” Even schiet de gedachte door mij heen dat ik straks tussen allemaal ouderen aan het wandelen ben. Ik stap het vliegtuig in en 4.5 uur later land ik op Madeira. Nog een vlug fotootje bij het standbeeld van Christiano Ronaldo en dan kan mijn avontuur beginnen.
Een goede basis
Mijn startpunt is in Sao Vicente en de eerste nacht verblijf ik in een hotel zodat ik de dag daarna fris kan vertrekken. Wanneer ik ’s avonds op het terras van een restaurantje zit denk ik nog even terug aan de dame bij de gate. De enige grijze haren die ik hier zie zijn lokaal. Wat jonge stelletjes nog maar verder is het rustig. Alle ouderen zijn aan de zuidkant van het eiland gebleven.
Ik heb de lokale specialiteit besteld; Espada, gebakken zwarte degenvis met banaan. Dit valt in de categorie een beetje vreemd maar wel lekker. Wanneer je een plaatje van de vis opzoekt dan zul je zien dat het niet de mooiste schepping op aarde is maar de smaak maakt een hoop goed. Na mijn diner loop ik nog even naar de zee. De zon is inmiddels achter de bergen verdwenen, ik haal een keer diep adem en geniet van de groene bergen die omringd worden door de goud gekleurde lucht. Dit gaat een mooie hike worden.
Rustig aan beginnen
Het plan is om de eerste dag de bergen in te lopen en daar te overnachten. Vervolgens loop ik over de bergkammen in oostelijke richting totdat ik aankom in Machico. Onderweg beklim ik onder andere de Pico Ruivo en de Pico do Arieiro. Een uitdagende tocht met meer gemiddelde afstanden van 13 kilometer en ongeveer 1000 meter hoogteverschil per dag. Mijn backpack met tent, water eten etc weegt iets over 16 kilo. Met deze kennis loop ik Sao Vicente uit en zie ik de bergen die ik moet bestijgen al vanaf de eerste stap liggen.
Langzaam verlaat ik de bewoonde wereld en wordt ik omarmt door de flora van Madeira. Het bloemeneiland staat in bloei. Mei em juni zijn mede daarom de beste tijd om hier naartoe te reizen. De kleuren vallen op maar ook de geur van wilde eucalyptus. Ik zigzag langzaam omhoog. Asfalt heeft plaatsgemaakt voor zandpaden en de begroeiing wordt dichter. Het laatste stuk leidt me door een wirwar van bomen die tunnels vormen totdat ik bij een oud vervallen gebouw kom, Casa do Caramujo. Dit is mijn eerste kampeerplek.
Into the Wild
Madeira heeft water in overvloed. Het gutst overal van de bergen af en dat is fijn als je wildkampeert. Om al dit water in goede banen te begeleiden zijn er overal kleine kanaaltjes of “levada’s” aangelegd. Je vindt ze over het hele eiland. Helaas is er bij mijn kampeerplek nou net geen waterbron in de buurt. Gelukkig heb ik bij de laatste bron die ik tegenkwam nog even alles bijgevuld. Twee andere hikers die op de kampeerplek aankomen besluiten om die reden door te lopen naar de volgende kampeerplek. Dus wees gewaarschuwd; altijd water pakken wanneer je de kans krijgt en je op onbekend terrein begeeft.
Tunnelvisie
Helemaal uitgeslapen wordt ik wakker. Na deze nacht is mijn water wel op en dus besluit ik te ontbijten bij de eerst volgende mogelijkheid waar ik water kan krijgen. Vandaag staat er een relatief vlakke etappe op het programma maar wel een avontuurlijke. Op het eerste stuk waan ik me in het regenwoud, zo dichtbegroeid zijn de gangen van bomen waar ik door doorheen loop. De boomstammen zijn bekleed met mos en de grond is op het pad na volledig bedekt met planten.
Het duurt even maar dan hoor ik het toch echt. Stromend, nee zelfs vallend water. Een metershoge waterwal is een goede plek voor mijn ontbijtje besluit ik. Elk ontbijt met zo’n uitzicht smaakt voortreffelijk. Terwijl ik mijn backpack weer op mijn rug hijs verheug ik me al op wat er nog komen gaat. Dat eerste stuk heeft al veel van mijn verwachtingen overtroffen. Als fotograaf kijk je hier je ogen uit. Je laaft je aan berglandschappen en tegelijkertijd aan klein leven dat zich tegoed doet aan alle bloemen en planten.
Na het ontbijt wacht een echte tunnel. Er zijn veel tunnels waar de levada’s doorheen lopen en veel wandelroutes volgen de levada’s. Licht gebukt loop ik voorzichtig door de tunnel heen. Het is best een lange tunnel en mijn hoofdlampje is geen overbodige luxe. Het is pikdonker. Maar wanneer ik uit de tunnel kom dan vouwt er weer wonderlijk landschap voor mij uit. Het is alsof je een cadeautje open maakt.
Race to the top
De tweede dag van mijn trek was vooral een voorspel op wat komen gaat. De hele dag had ik al uitzicht op de toppen waar ik vandaag, de derde dag naar toe ga lopen, de Pico Ruivo. Vandaag ga ik omhoog, naar 1862 meter. De Pico Ruivo is niet alleen een bestemming voor de doorgewinterde hiker maar ook een populaire spot voor day-hikers. Ik kom vanaf de andere kant dus vandaag zal ik nog weinig last hebben van de dagjesmensen. Het plan is om iets onder de top van de Pico Ruivo te overnachten waar een officiële kampeerplek is.
Dit zijn echte bergen en ik kijk wederom mijn ogen uit. De wolken trekken over de bergkam en het uitzicht is soms mijlenver en soms enkele meters. Gecombineerd met het groen en geel van de bremstruiken dat zich door de nevel vermengd met het antraciet van de rotsen roept soms spookachtige sferen op. Maar dan breekt de zon ineens door en heb ik een prachtig uitzicht op Nun’s Valley.
Terwijl ik van het uitzicht geniet word ik ingehaald door twee Duitse meiden die ik herken van mijn vorige kampeerplek. We zeggen elkaar gedag en maken even een praatje. Ze hebben hetzelfde doel vandaag, de Pico Ruivo. Er zijn maar een paar plekken beschikbaar boven op de berg dus ik grap dat ze niet mijn plekje in moeten nemen. Ze lachen en eentje zegt: “We zullen zien wie er als eerste boven is.” Ze lopen snel door. Het is niet helemaal een grapje. Bovenop de berg is is maar weinig plek om je tent op te zetten. Daarbij zullen wij ook vast niet de enigen zijn die daar een plekje willen bemachtigen. Reden genoeg om na mijn lunch weer vlot door te lopen.
Een uurtje later haal ik mijn Duitse vriendinnen weer in. We besluiten het laatste stuk samen te lopen, wel zo gezellig. Daarnaast delen we wat ervaringen en tips met elkaar. Zoals het eten van vis met banaan of waar je de beste “poncha” (de lokale cocktail van rum, suikerriet, sinaasappel en citroen) kunt drinken. Maar we delen vooral de bewondering voor het landschap. Af en toe rusten we tussendoor en nemen we elkaar op sleeptouw. De laatste kilometers zijn pittig. Wanneer we boven aan de top staan hebben we meer dan 1500 hoogtemeters gemaakt over 14 kilometer met volle bepakking. Dus we zijn ook blij als we op de kampeerplek staan. Het is inderdaad een kleine plek en er staan al twee tentjes maar er is ruimte genoeg voor onze tenten dus we zetten ze meteen op. Later zal blijken dat er nog ruimte was voor minstens vier andere tenten en dat elke vierkante centimeter benut wordt.
Natuurgeweld
Bij een iets verderop gelegen berghut halen we wat biertjes en die mee te nemen naar de echte top van de Pico Ruivo. Bovenop kijk ik 360 graden om me heen. De zon gaat langzaam onder en kleurt de pieken die boven de wolken uitsteken oranje-rood. Ik kijk op het wolkendek neer dat zich een weg baant over de bergkam onder ons. Iets verderop zie ik de silhouetten van andere hikers die de klim gemaakt hebben. Mijn doel als ik de bergen in trek is altijd om één keer het gevoel van nietigheid te beleven. Het gevoel dat ik op een plek ben waar de natuur de baas is. Waar natuurgeweld zich van zijn mooiste kant laat zien en voor kippenvel zorgt. Precies dat gevoel heb ik terwijl ik naar één van de meest spectaculaire zonsondergangen kijk die ik ooit gezien heb. Hier word ik zen van.
De volgende ochtend is het al druk bij berghut. De eerste dagjesmensen zijn al gearriveerd voor een sunrise walk. Alleen is de Pico Ruivo volledig in nevel gehuld. Er valt dus weinig te zien vooralsnog en ik denk met een nog groter plezier terug aan het schouwspel van de avond daarvoor.
PR1 – Pico Ruivo naar Pico do Arieiro
Na de koffie begin ik aan de populairste wandeling van het eiland de PR1 van de Pico Ruivo en de Pico do Arieiro. Deze wandeling is uitdagend en is ook zeker niet weggelegd voor mensen die slecht ter been zijn. Het is een spectaculaire route omdat je langs steile kliffen loopt en je in een dag de twee hoogste bergen kan bewandelen. De hike is ook nog eens uitermate fotogeniek. Het nadeel is dat het daardoor best druk kan worden op de route. Ik loop tegen de stroom in met een grote backpack en dat is niet ideaal omdat je bijvoorbeeld smalle trappen op en af moet. Uiteraard mag dat de pret niet drukken. Bij de Pico do Arieiro wordt het zicht me voor het grootste deel ontnomen door de wolken maar ik heb er vrede mee. Onderweg ben ik daarvoor ruimschoots gecompenseerd door andere vergezichten.
Waar de westkant van Madeira aanvoelde als een jungle voelt deze oostelijke kant aan als een savanne. Het landschap is compleet anders. Veel droger, minder begroeiing en door dat landschap daal ik af naar mijn laatste kampeerplek. Hoe verder ik afdaal des te bosrijker het weer wordt. Als ik uiteindelijk op mijn kampeerplek aankom dan bevind ik me wederom in een totaal ander landschap. De begroeiing doet me hier denken aan Zuid-Frankrijk. Weliswaar is deze kampeerplek dicht bij een weg maar ook aan de rand van een bos met loslopende schapen om de tent. Ik zet voor de laatste keer mijn tent op en heb alvast voorpret bij de gedachte aan de warme douche die mij morgenavond te wachten staat.
De laatste kilometers van de hike
Aangezien ik geen hotel kon vinden in Machico en ik iets eerder klaar ben dan gepland besluit ik naar Santa Cruz te hiken. Maar ik merk dat ik nu wandel met een andere instelling. Het mooiste van de trektocht is achter de rug en nu heb ik zin in die douche en een uitgebreide maaltijd. Eenmaal beneden besluit ik die douchebeurt nog even uit te stellen. Ik pak een handdoek en loop naar het kleine strandje dat Santa Cruz heeft, de kleren gaan uit en ik neem een frisse duik. Dit is het perfecte einde van een geslaagde thru-hike. Moe maar voldaan val ik die avond na mijn warme douche en rijke maaltijd in slaap. Ik heb nog een paar dagen op het eiland maar Madeira heeft mijn hart nu al veroverd.
Tips voor hiken op Madeira
Heb je genoten van dit verhaal maar ben je op zoek naar meer praktische tips? Kijk dan snel hier.
