De eerste Adventure Race (AR) waar Kenny Kroeze en ik, Thijs Holkers als team GearLimits.nl aan hebben deelgenomen.
Een AR is een kaart en kompas wedstrijd die een aantal uren kan duren maar ook een aantal dagen. De wedstrijd is vaak opgesplitst in etappes waar je moet fietsen, (hard)lopen, kanoën of steppen. Per etappe is er een begin en eindpunt. Maar de weg ernaartoe mag je zelf bepalen, want in de etappe kun je Checkpoints (CP’s) ophalen. Via een roadbook waar je CP’s op staan, kun je die in de kaart tekenen en op die manier je route bepalen. Echter is er tijdsdruk en zul je soms keuzes moeten maken of je een CP wel of niet gaat pakken. Ook het navigeren is van belang, met name in bergachtige gebieden kan het soms verstandiger zijn om, langs een berg/heuvel te fietsen dan er constant tegenop.
Daarnaast kan het voorkomen dat er verschillende oriëntatievormen worden gebruikt op de kaart. Hierbij moet je denken aan, blind lines, kompasdoorsteken, stippenroutes, luchtfoto’s en meer.
De Auenland Adventure Race vond plaats in het Rothaargebirge, midden in Duitsland. Je kon je in teams van 2 personen inschrijven voor de 6-uurs, 12-uurs of 24-uurs.
Het doel van de wedstrijd, zoveel mogelijk Checkpoints (CP’s) in zo min mogelijk tijd.
Wij deden mee aan de 24-uurs wat later een 25,5-uurs bleek te zijn met de proloog mee gerekend.
De AR begon met een briefing waarin het roadbook werd uitgedeeld, de buffs (heel belangrijk), wedstrijdshirts en waar men de nodige informatie kreeg over eventuele veranderingen van posities van CP’s, veranderingen van tijdslimieten, regels met betrekking tot deelname aan het verkeer en de natuur.
Na de briefing werden we met de bus naar Winterberg gebracht waar we om 18:00 begonnen met de proloog. 
De proloog was een biatlon , na een aantal CP’s was het de bedoeling om terug te keren naar de start om te schieten zoals bij een biatlon. Daarna kon je weer verder met de proloog totdat je alle CP’s had gevonden. Bij de start kregen we kaart nummer 1 en bij de afronding van deze etappe kregen wij kaart nummer 2 die nodig was voor het vervolg van de wedstrijd.
De CP’s kon je herkennen aan een stuk lint aan een boom, paal of iets dergelijks. Daar aan vast zat een knipper. Elke knipper heeft een eigen combinatie van puntjes om gaatjes te maken. Om onze pols zat een polsbandje waarop nummers stonden die corresponderen met de nummers van de CP’s. Zo kon je bij elke CP met de knipper, gaatjes drukken in het polsbandje en kon de organisatie controleren of je de juiste knipper ook gevonden had bij elke CP.
Html code here! Replace this with any non empty text and that's it.
Doormiddel van een oleaat konden wij de CP’s in de kaart tekenen en de route bepalen. Je kunt de CP’s op volgorde fietsen, dit hoeft niet. Soms kies je om tactische redenen voor een andere volgorde.
Dit is tevens de etappe waar wij onze eerste kostbare fout hebben gemaakt. Ik was van mening dat CP 11 een verplichte CP was, geen idee waarom ik dit dacht aangezien dit niet in het Roadbook stond aangegeven. Toch hebben wij er voor gekozen om te fietsen en in het donker te lang gezocht op volgens ons de juiste plek, maar niet gevonden, niet verplicht, veel tijd en energie verloren.
Door deze fout, moesten we gaan kiezen welke CP’s we nog wel en niet gingen doen, het was immers al donker en dan wordt het navigeren een stuk lastiger.
Wij kwamen als één van de laatste teams aan bij de derde etappe. Dit was een run/bike etappe. Met veel bospaden, hoogtemeters en achterstand wilden we veel goed maken. Maar rust bewaren is noodzakelijk om een goed plan te maken voor deze etappe. We hebben een aantal CP’s laten liggen omdat we na deze etappe nog een fiets etappe zouden krijgen en de etappe daarna zat een uiterste aankomsttijd/starttijd op.
In etappe 3 hebben wij dat kunnen doen wat we wilden, dus gingen we snel door naar etappe vier wat een MTB etappe was. Het was inmiddels half 3 ’s nachts toen wij aan deze etappe begonnen en we kwamen gaandeweg erachter dat fietsen onze sterke kant is. Dit hadden we niet verwacht aangezien wij allebei meer hardlopen dan op de fiets zitten. Ook in deze etappe een aantal CP’s moeten laten liggen omdat we op tijd moesten zijn bij etappe 5, een kano etappe. Na een lange klim van 16% in de regen, kwam een mooie afdaling, in het donker.
Eenmaal beneden bij het meer aangekomen lagen de kano’s voor ons klaar, we kwamen hier meerdere teams tegen en kwamen en bleek dat we niet heel veel CP’s minder hadden dan sommige andere teams. Met deze opsteker gingen we de kano’s in. Het was half 4 en een uur later zou het licht worden. Over een prachtig meer tussen de bergen moesten we onze “BUFF” gebruiken als kaart want hier stonden alle CP’s op. Op één na alle CP’s gehaald, even een klein dipje toen het licht werd, toen pakte de slaap mij bijna in, maar Kenny hield mij wakker en we konden verder met etappe 6.
Etappe 6 was een loop etappe, 
dat kwam goed uit want we koelde af in de kano ondanks het stevige tempo. Hier hebben we bijna alle CP’s gepakt en met een mooi uitzicht over het meer konden we door naar etappe 7.
Etappe 7 was een Mountainbike etappe, ook hier ging het redelijk al merkte je de vermoeidheid die toesloeg en we een aantal simpele foutjes maakten met navigeren en allebei eigenwijs zijn. Ook in deze etappe werd het voor ons duidelijk dat wij deze wedstrijd sterk waren in fietsen. Mede hierdoor besloten we om de volgende etappe minder CP’s te pakken omdat we daar moesten lopen en bij de laatste etappe te knallen op de fiets.
Helaas viel ons plan in duigen omdat we helemaal niet meer stil hebben gestaan bij dit plan. Daarbij kwam ook nog dat we een verplichte CP moesten pakken terwijl wij eigenlijk de andere kant op zijn gelopen. Tactisch heel onhandig en na lang zoeken hebben we de CP nog niet gevonden ook.
Deze fout kostte veel tijd en zorgde ervoor dat we voor de laatste etappe 45 minuten hadden waar eigenlijk 2 uur voor stond. Het was racen naar de finish zonder CP’s te pakken. Dit was een enorme tegenslag voor ons allebei. De laatste etappe, veel over de weg, veel klimmen en afdalen en 3 kilometer voor het eind, raakte mijn stuur in die van Kenny en ging ik onderuit. Dit zou einde wedstrijd voor ons betekenen. Ik werd met ambulance meegenomen naar het ziekenhuis, gelukkig ben ik er met alleen schaafwonden vanaf gekomen. Zuur om zo de wedstrijd te moeten verlaten, maar het was een prachtige leerervaring in onze eerste echte Adventure Race.
Al met al, enorm genoten van de wedstrijd, de omgeving en alles daaromheen. 25,5 uur lang racen door de natuur in een onbekend gebied. Leren waartoe jouw lichaam in staat is, hoe sterk je mentaal bent, hoe je met tegenslagen omgaat en niet te vergeten met vermoeidheid.
Ik hoop dat de organisatie besluit de wedstrijd volgend jaar in 2016 wederom te organiseren, want het was een prachtige wedstrijd. De volgende race op de planning is de Goldrush, een 8 uurs puzzel adventure race waarin nog meer van oriëntatievormen voorkomen. Knallen dus!
Een dank richting de organisatie met o.a. Axel en Move to Adventure voor de foto’s!
